Λίγοι σαμουράι έχουν απαθανατιστεί τόσο στη σύγχρονη εποχή και ακόμα λιγότεροι έχουν αφήσει τέτοιον θρύλο στο διάβα του ιστορικού χρόνου όσο ο περιφημότερος ξιφομάχος που ξεπήδησε από την Περίοδο Έντο, ο ρόνιν Μουσάσι.
Αναρίθμητα λογοτεχνικά έργα, θεατρικά και κινηματογραφικά σενάρια έβαλαν σκοπό να μνημονεύσουν το λαμπρό βιογραφικό του σαμουράι που έγινε μεγαλύτερος και από τον ίδιο τον θρύλο και οι δεξιότητες του οποίου στην ξιφομαχία φαίνεται να μην είχαν δεύτερό τους σε ολάκερη την Ιαπωνία.
Όπως το θέλει εξάλλου ο λαϊκός μύθος, «στην Περίοδο Έντο της Ιαπωνίας γεννήθηκε ένας σαμουράι που έμελλε να γίνει ο μεγαλύτερος ξιφομάχος όλων των εποχών», ένα παιδί-θαύμα που έπιασε το κατάνα τόσο μικρός που σε ηλικία 13 ετών ήταν πια άσος στο σπαθί. Τόσο άσος που θα νικήσει πιτσιρίκι ακόμα στην παρθενική του μονομαχία έναν γνωστό σαμουράι, την πρώτη μόνο από τις 60 νικηφόρες μάχες που θα έδινε σε μια ζωή ταγμένη στον κώδικα ηθικής Μπουσίντο και το κατάνα.
Ο μεγάλος εισηγητής της τακτικής με το διπλό σπαθί έφτιαξε νέες στρατηγικές μάχες, έγραψε και ζωγράφισε πολύ και προκάλεσε όποιον ήξερε και δεν ήξερε στο κατάνα, αποδεικνύοντας πως δεύτερός του δεν υπήρχε στο νησιωτικό σύμπλεγμα της Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου.
Ο θρύλος τον θέλει μάλιστα να συγγραφεί το περιβόητο σύγγραμμά του «Το βιβλίο των πέντε δαχτυλιδιών» στο νεκροκρέβατό του, καθώς ακόμα και ο Χάρος τον σεβάστηκε και τον άφησε να ολοκληρώσει το φιλοσοφικό του πόνημα, το οποίο άφησε κληρονομιά σε ολάκερη την ανθρωπότητα.
Ο αδέσποτος ρόνιν του 17ου αιώνα που εμφανιζόταν έξω από τις καλύτερες σχολές πολεμικών τεχνών για να νικήσει τους γνωστότερους σαμουράι του καιρού του άφησε πριν πεθάνει ένα σημείωμα που λειτουργούσε ως ρυθμιστικό άρθρο πίστης στη ζωή των σαμουράι, είναι όμως ένα διαχρονικό μάθημα για τις κοινωνικές αρετές του ανθρώπου.
Στις μέρες μας ο μύθος που τυλίγει το όνομα του Μουσάσι είναι τόσο μεγάλος ώστε είναι εξαιρετικά δύσκολο να διακρίνει κανείς πού αρχίζει η πραγματικότητα και πού τελειώνει ο θρύλος. Η ζωή του μαχητή με το κατάνα είναι όμως ένα συναρπαστικό αφήγημα για τη μάχη του ανθρώπου με τον εαυτό του, τους εχθρούς του -ορατούς και αόρατους- αλλά και την ίδια την ανάγκη για αυτοβελτίωση, μια πάντα επίκαιρη ιστορία δηλαδή…
Πρώτα χρόνια
Ο Σίνμεν Μουσάσι νο Κάμι Φουτζιβάρα νο Γκενσίν, που θα μείνει γνωστός ως Μιγιαμότο Μουσάσι, γεννιέται το 1584 -σύμφωνα με τα αυτοβιογραφικά στοιχεία που άφησε στο «Βιβλίο των πέντε δαχτυλιδιών»- στην επαρχία της Μιμασάκα ως γιος ενός επίσης γνωστού και ικανότατου πολεμιστή και ξιφομάχου. Ο πατέρας αναλαμβάνει την εκπαίδευση του γιου στις πολεμικές τέχνες και το σπαθί, παρά το γεγονός ότι ο πιτσιρίκος διψά για μπελάδες ήδη από τα γεννοφάσκια του.
Σωστό αγρίμι, ο Μουσάσι παρακολουθούσε από μικρός τον σαμουράι πατέρα να παραδίδει μαθήματα κατάνα στους μαθητές του, κι έτσι έγινε ξεφτέρι στο ξίφος ήδη από παιδί. Η πρώτη εκδήλωση της απίστευτης μαεστρίας του στο κατάνα θα έρθει νωρίς νωρίς: το 1597 ένας περιπλανώμενος ρόνιν, κάποιος Αρίμα Κιχέι, περνά από την κωμόπολη του Μουσάσι και τοιχοκολλεί την ανοιχτή πρόκλησή του σε όλους τους μαχητές του οικισμού να βγουν να τον αντιμετωπίσουν.
Το γάντι θα σηκώσει ο 13χρονος Μουσάσι, ο οποίος θα προκαλέσει τον επαγγελματία σαμουράι σε μονομαχία! Ακόμα χειρότερα, το σπαθί του εφήβου είναι το ξύλινο εκπαιδευτικό, αν και σύντομα θα καρφωνόταν με μαεστρία στην καρδιά του αντιπάλου! Η απροσδόκητη νίκη του μικρού σε βάρος του σαμουράι θα υπερβεί τα στενά όρια της επαρχίας του και θα φτάσει στα πέρατα της Ιαπωνίας, για τέτοιον άθλο μιλάμε. Το μοναδικό ταξίδι του Μουσάσι στις θανάσιμες μονομαχίες ήταν έτοιμο να ξεκινήσει…
Ο δρόμος του πολεμιστή
Σε ηλικία 16 ετών, ο Μουσάσι εγκαταλείπει το πατρικό του για να επιδοθεί σε μια προσωπική οδύσσεια μονομαχιών προσπαθώντας να αποδείξει ότι ήταν ο καλύτερος των καλυτέρων. Το «προσκύνημα του πολεμιστή», όπως ονομάστηκε η σταυροφορία του, θα τον φέρει την ίδια χρονιά στην αυλή ενός σογκούν για να τα βάλει με τον καλύτερό του σαμουράι, τον περιβόητο Τατζίμα νο Ακιγιάμα. Ο έφηβος Μουσάσι τον σκοτώνει χωρίς να ιδρώσει, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης στη φεουδαρχική Ιαπωνία…
Αναζητώντας συνεχώς την πολεμική συγκίνηση, μέχρι να φτάσει στα 17 του θα έχει ήδη πάρει μέρος σε τρεις πολέμους, καθώς ο δρόμος τον έφερνε όπου υπήρχε σύγκρουση και αναταραχή. Παρά το γεγονός ότι δεν ήταν πάντα στην πλευρά των νικητών, οι άθλοι του στο πεδίο της μάχης αποσπούσαν τον θαυμασμό των στρατηγών και των πολεμάρχων, με τους σογκούν να θέλουν πάντα να τον εντάξουν στις προσωπικές τους φρουρές.
Ο περιπλανώμενος ρόνιν (μισθοφόρος) δεν δεχόταν να γίνει σαμουράι στην αυλή κανενός, καθώς ο σκοπός της ζωής του ήταν άλλος και δεν είχε να κάνει με την προστασία των φεουδαρχών και των ηγεμόνων.
