O Ολυμπιακός κέρδισε στην Ελβετία πιο εύκολα από ό,τι λέει το τελικό 1-0, με την αξία της επιτυχίας του αυτής όμως να είναι πολύ μεγαλύτερη από όσο πιθανότατα θα εμφανιστεί λόγω του ονόματος του αντιπάλου. Προέκυψε μάλιστα με τρόπο μη αναμενόμενο (από τους περισσότερους), παίζοντας δηλαδή καλά στην άμυνα!!
Πόσο δύσκολη δουλειά περίμενε τον Ολυμπιακό στη Βέρνη αποδείχθηκε κατά το πρώτο ημίωρο της χθεσινοβραδινής αναμέτρησης, όταν οι Γιουνγκ Μπόις με την πίεση, το γρήγορο τρανζίσιον και πηγαίνοντας πάντα πρώτοι στις προσωπικές μονομαχίες είχαν κερδίσει την κατοχή και έφταναν απειλητικά στην περιοχή του Λεάλι. Με τους «ερυθρόλευκους» να αναγκάζονται σε παθητικό ρόλο, χωρίς να μπορούν να κρατήσουν και να κυκλοφορήσουν μπάλα, ενώ σίγουρα τους έβαζε επιπλέον… ζόρια και ο συνθετικός χλοοτάπητας. Διάστημα όμως στο οποίο οι αμυντικοί του μετά από καιρό πήγαν πολύ καλά, έτσι ο Ολυμπιακός άντεξε μέχρι να σκοράρει λίγο πριν βγει το πρώτο 45λεπτο και μετά… καθάρισε!
Η Γιουνγκ Μπόις σαφέστατα είναι καλύτερη ομάδα από την Αρούκα, με φιλοδοξία να διακριθεί στο Γιουρόπα Λιγκ, που στην έδρα της διαθέτει το εύκολο γκολ (συνήθως δεν μένει στο ένα) και με ρυθμό. Ολα αυτά κόντρα σε έναν Ολυμπιακό που μπορεί να προερχόταν από σπουδαίο ματς με τη Βέροια, αλλά συγχρόνως αυτό δεν αποτελούσε και αξιόπιστο δείγμα, λόγω της διαφοράς δυναμικότητας με την ελβετική ομάδα και κυρίως των διαφορετικών απαιτήσεων της μιας αναμέτρησης με την άλλη. Για παράδειγμα, στην Ελβετία για να πάρουν αποτέλεσμα οι πρωταθλητές θα έπρεπε να κάνουν ένα καλό αμυντικό παιχνίδι, κάτι που δεν είχαμε δει μέχρι χθες. Τα κατάφεραν, δεν επέτρεψαν ούτε… χάρισαν φάσεις (εκτός ελαχίστων) στους γηπεδούχους. Αυτό αποτέλεσε και το… μυστικό για το διπλό που πήραν, αφού μπροστά η ατομική ποιότητα εύκολα ή δύσκολα θα… έφερνε το «ερυθρόλευκο» γκολ.
Ομολογώ πως οι επιλογές του Μπέντο στην ενδεκάδα μού προκάλεσαν έκπληξη. Οχι φυσικά γιατί διάλεξε τον Λεάλι αντί του Καπίνο, κάτι που συνηθίζουν οι Πορτογάλοι κόουτς όταν διαθέτουν δυο ισάξιους κίπερ και τους… μοιράζουν τις διοργανώσεις. Παρεμπιπτόντως, ο Ιταλός στο χθεσινό ματς… πρόλαβε να μου δείξει πως τεχνικά είναι πληρέστερος του Καπίνο και με μεγαλύτερη ψυχραιμία. Αυτό που δεν περίμενα από τον Πορτογάλο τεχνικό ήταν που ξεκίνησε με τους ίδιους δέκα που είχε και την περασμένη Κυριακή. Ιντέγε, Μάριν, Ελιονούσι και Σεμπά μαζί στο αρχικό σχήμα ήταν… too mutch επιθετικό σε ματς όπου αναμενόταν μεγάλη πίεση από τους γηπεδούχους. Ετσι έγινε και στην πράξη, αλλά δεν του κόστισε…
Με τη Γιουνγκ Μπόις να είναι μια ομάδα με… αφέλεια, με την έννοια πως παίζει ανοιχτό, επιθετικό ποδόσφαιρο, η οποία φόρτσαρε στο πρώτο ημίωρο τρέχοντας υπερβολικά και ορισμένες φορές χωρίς λόγο κι αντίκρισμα, με αποτέλεσμα πριν ακόμη πάνε στα αποδυτήρια να τους έχει ήδη… βγει η γλώσσα, παίκτες με την ατομική ποιότητα και τις παραστάσεις των Μάριν – Καμπιάσο μπορούσαν να το εκμεταλλευτούν στην κόντρα με μια σωστή συνεργασία. Οπως και συνέβη στο 42′, σε μια φάση που μέσω… τίκι τάκα κατέληξε σε γκολ. Από τον Ιντέγε στον Καμπιάσο και από εκεί στον Μάριν, με τον οξυδερκή Γερμανό να βγάζει με τη μία (και το κεφάλι) υπέροχη πάσα στον Ιντέγε κι αυτός ασίστ-ποδιά στον «Κουτσού», που είχε προλάβει να κάνει υποδειγματική κίνηση, να χωθεί στη μικρή περιοχή και να εκτελέσει. Στο ιδανικό χρονικό σημείο το τέλειο γκολ, σε μια συνέχεια εκείνων κατά της Βέροιας, δηλαδή με συνεργασίες σε μικρούς χώρους.
Στην επανάληψη ο Ολυμπιακός έπαιξε όπως ακριβώς έπρεπε για να σβήσει το τρανζίσιον της Γιουνγκ Μπόις, να μην της επιτρέψει να κάνει φάσεις (εκτός από μια διπλή ευκαιρία που σταμάτησε πάνω στον Λεάλι), ενώ κυκλοφόρησε και την μπάλα, φτάνοντας εν τέλει σε μια επαγγελματική νίκη. Το ζητούμενο επιτεύχθηκε για τους «ερυθρόλευκους», που ήταν ασφαλώς το διπλό για τους βαθμούς στον όμιλο αλλά και για να κρατήσει την καλή ψυχολογία στα αποδυτήρια. Το ότι ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε για πρώτη φορά φέτος σοβαρός, με διάρκεια στην τακτική προσήλωση, καλή ψυχολογία, διαβασμένος και σωστά στημένος και χωρίς να μένει από δυνάμεις στο β΄ ημίχρονο, ασφαλώς και πιστώνεται στον Μπέντο.
sentragoal.gr
