Στην καρδιά της Αθήνας, λίγα λεπτά από το σταθμό του μετρό της Κατεχάκη, κρυμμένος μέσα σε φυλλωσιές, στέκεται ο Σύνδεσμος Θεραπευτικής Ιππασίας.
Λίγα βήματα μετά την είσοδο, τα επιβλητικά πρόσωπα των αλόγων ξεπροβάλλουν από τα διαμερίσματα του στάβλου, κοιτώντας με περιέργεια τον επισκέπτη, ενώ ο Najaf Abbas, ο επιστάτης, καθαρίζει τον διάδρομο ανάμεσά τους. Μερικά σπιτάκια που φιλοξενούν τα γραφεία του Συνδέσμου, μια αρένα, εκπαιδεύτριες, εθελόντριες, μια στρουμπουλή γάτα και δυο (πολύ) φιλικά σκυλιά συμπληρώνουν την εικόνα.
Παντού και πάντα απόλυτοι πρωταγωνιστές είναι τα άλογα: Ζωγραφισμένα σε κάθε μέγεθος, χρώμα και εκδοχή, σχηματισμένα από καπάκια πλαστικών μπουκαλιών και φυσικά ολοζώντανα, να προπονούνται, να απολαμβάνουν το χτένισμα, τη φυσικοθεραπεία ή απλώς τα χάδια του προσωπικού. Και, κυρίως, να συμμετέχουν στις θεραπείες παιδιών και ενηλίκων με αναπηρίες.
Λίγα λεπτά αφού έφτασα στον χώρο και παρά το τσουχτερό κρύο –μόλις είχαν πέσει οι ελάχιστες νιφάδες του αθηναϊκού χειμώνα- ο πρώτος θεραπευόμενος ήταν ήδη εκεί. Ο 13χρονος Ανδρέας, ένα παιδί που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού, δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά του που συναντούσε το άλογό του, τον Ρίνγκο. Στα πέντε χρόνια που κάνει θεραπείες στον Σύνδεσμο, «έχει αλλάξει τρεις εκπαιδεύτριες, αλλά είναι πάντα με το ίδιο άλογο», εξηγεί η μητέρα του, Δέσποινα Μωραΐτη, μιλώντας στο in.gr.
Διαβάστε περισσότερα στο in.gr
