Το να είσαι γονιός είναι ένα δύσκολο έργο και μια ευθύνη πλήρους απασχόλησης. Τα παιδιά απαιτούν προσοχή, φροντίδα και σεβασμό, γιατί η σχέση με τους γονείς τους αφήνουν βαθιά σημάδια που θα επηρεάσουν τη συμπεριφορά τους και την ενήλικη ζωή τους.
Πολλοί γονείς είχαν ένα τρόπο διαπαιδαγώγησης από τους δικούς τους γονείς και αυτόν εφάρμοσαν και στα παιδιά τους. Αρά ποιος είναι αυτός που έχει την ευθύνη για τα προβλήματα της παιδικής μας ηλικίας; Όχι ποιος είναι ο ένοχος, αλλά ποιος έχει την ευθύνη. Εμείς δεν μπορούμε να κρίνουμε κανέναν, γιατί δεν ξέρουμε ακριβώς με ποιες συνθήκες μεγάλωσαν οι γονείς μας αλλά και οι παππούδες μας και ούτω καθεξής.
Οι περισσότεροι άνθρωποι αγαπούν τα παιδιά τους και προσπαθούν να τους παρέχουν ότι καλύτερο. Αλλά ακόμη και αυτή η μορφή σχέσης μεταξύ παιδιού και γονέα μπορεί να είναι διαταραγμένη αφού η υπερβολική ανησυχία των γονέων και οι υψηλές τους προσδοκίες για το αν είναι αρκετά αυτά που παρέχουν στο παιδί προκαλεί εκνευρισμό, ανησυχία και πίεση.
Το πιο σημαντικό «πράγμα» που χρειάζεται ένα παιδί είναι και θα είναι πάντα η αγάπη. Το να αγαπάς και να αποδέχεσαι το παιδί σου είναι η βάση μιας υγιούς οικογένειας και μιας αρμονικής συμβίωσης. Και μιλάω απλά για αγάπη και όχι για κτητικότητα.
Όταν ένα παιδί είναι σε μικρή ηλικία, οι γονείς του είναι ότι πιο σημαντικό για αυτό. Καθώς μεγαλώνει ταυτίζεται όλο και περισσότερο με αυτούς και ασπάζεται τη στάση ζωής και τις αξίες τους.
Στην εφηβεία η σχέση αλλάζει και εκείνοι που ήταν πριν από το λόγο σχεδόν «θεοί» για το παιδί μπορεί σύντομα να γίνουν εχθροί. Η εφηβεία είναι μια δύσκολη περίοδος τόσο για τα παιδιά όσο και τους γονείς, οι οποίοι πρέπει να μάθουν να θέτουν τα όρια χωρίς να γίνονται δεσμοφύλακες ή να περιορίζουν την ατομική ελευθερία του παιδιού τους. Για πολλούς γονείς τα παιδιά δεν είναι ανεξάρτητα άτομα, αλλά μια προέκταση του εαυτού τους.
Αυτό τους εμποδίζει να δεχθούν ότι μπορεί το παιδί τους να σκέφτεται διαφορετικά ή να έχει δικές τους αρχές. Μερικοί γονείς για να κρατούν τα παιδιά τους όσο λιγότερο ανεξάρτητα γίνεται προσπαθούν να χειραγωγήσουν την σχεδόν έμφυτη ανεξαρτησία των παιδιών, με την ενοχή και τον συναισθηματικό εκβιασμό.
Ο ρόλος της οικογένειας είναι να προετοιμάσει το παιδί για την κοινωνία αλλά τις περισσότερες φορές οι γονείς δεν μιλούν ανοιχτά σε παιδιά και εφήβους για την κοινωνία και το πόσο αυτή διαφέρει από το σύνηθες προστατευμένο οικογενειακό περιβάλλον. Έτσι η ανησυχία και η περιέργεια για την κοινωνία που εντείνεται στην εφηβεία αφήνει τα παιδιά μπερδεμένα και απομονωμένα στην αναζήτηση της ταυτότητάς τους.
Αυτή η αναζήτηση ταυτότητας πολλές φορές συνοδεύεται από μια εχθρική στάση απέναντι στους γονείς τους.
Οι γονείς και τα παιδιά πρέπει να ξεπεράσουν το χάσμα των γενεών που τους χωρίζει και να επικοινωνούν και να εκφράζουν τα συναισθήματά τους ο ένας στον άλλο με ειλικρίνεια. Η σιωπή φέρνει επιδείνωση της σχέσης και αποξένωση.
Είτε βρίσκεστε στο ρόλο του γονιού, είτε στο ρόλο του παιδιού, μιλήστε ανοιχτά για τις ανησυχίες και τους φόβους σας και μην νιώθετε ντροπή για αυτό που αισθάνεστε. Ξεκινήστε έναν εποικοδομητικό διάλογο και βοηθήστε ο ένας τον άλλων να κατανοήσει το τι συμβαίνει.
Σίγουρα δεν υπάρχουν ιδανικοί γονείς και ιδανικά παιδιά. Μην νιώθετε ενοχές για αυτό. Ως παιδιά αποδεχθείτε το καλό που πήρατε από τους γονείς σας και ως γονείς δείτε τα παιδιά σας και αισθανθείτε περηφάνια για αυτά.
Μερικοί άνθρωποι δεν μπορούν να ξεπεράσουν την πίκρα και την απογοήτευση που νιώθουν απέναντι στους γονείς τους και επιλέγουν να μείνουν μακριά από αυτούς χωρίς να έχουν οποιαδήποτε επαφή. Επίσης πολλοί γονείς νιώθουν πικρία για τις επιλογές των παιδιών τους και απομακρύνονται από αυτά.
Ότι και να συμβαίνει συγχωρήστε και προχωρήστε την ζωή σας. Το μίσος που νιώθετε αργά ή γρήγορα θα στραφεί στον ίδιο σας τον εαυτό και θα γίνει ενοχή. Προσπαθήστε να έχετε ισορροπημένες οικογενειακές σχέσεις μιας και αυτό θα σας βοηθήσει να νιώθετε εσωτερική γαλήνη και ασφάλεια.
