Όλοι μας γνωρίζουμε την Παραβολή του Καλού Σαμαρείτου με τα μεγάλα νοήματά της, αλλά και τους σπουδαίους συμβολισμούς της.
Ας δούμε εν συντομία μερικούς από αυτούς, προκειμένου στην συνέχεια να οδηγηθούμε και σε κάποιους άλλους σημαντικούς αποσυμβολισμούς.
Σύμφωνα με τους Αγίους και θεοφόρους Πατέρες μας, η Ιερουσαλήμ εδώ, συμβολίζει την γη της επαγγελίας, τον Παράδεισον όπου ζούσε ο άνθρωπος (ο Αδάμ και η Εύα) πριν αμαρτήσει.
Όταν αμάρτησε ο άνθρωπος (το ανθρώπινο γένος) έφυγε από τον Παράδεισον (την Ιερουσαλήμ) και άρχισε να κατεβαίνει, να πέφτει και να πηγαίνει δηλαδή λόγω της αμαρτίας και των παθών του προς την Ιεριχώ, που συμβολίζει την εξορία, την τιμωρία, τον θάνατον και την κόλαση, λόγω της θέσεώς της και της μεγάλης ζέστης που έχει εκεί (βρίσκεται 400 περίπου μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θαλάσσης), αλλά και της ειδωλολατρικής και αμαρτωλής ζωής των κατοίκων της.
Γι’ αυτό και η πρώτη πόλη που κατέστρεψαν ολοσχερώς και μάλιστα με θαυματουργικό τρόπο, όπως γνωρίζουμε, οι Ισραηλίτες μετά την έξοδό τους από την Αίγυπτον, ήταν η Ιεριχώ, επειδή ακριβώς συμβόλιζε το κράτος του Διαβόλου.
Από την στιγμή λοιπόν, που ο άνθρωπος αυτός της παραβολής (δηλαδή το ανθρώπινο γένος) απεμακρύνθη από τον Παράδεισον και την σκέπη του Θεού, ήταν πλέον εύκολη λεία στα χέρια των ληστών, που συμβολίζουν τους δαίμονες, οι οποίοι αφού τον έγδυσαν -του πήραν δηλαδή όλα τα φορέματα της αρετής, τους αγαθούς λογισμούς και ο,τι καλό και θεοφιλές του είχε απομείνει- τον άφησαν ημιθανή, μισοπεθαμένο.
Δεν τον άφησαν νεκρό, επειδή πάντοτε ο άνθρωπος, το ανθρώπινο γένος δηλαδή, ήλπιζε να λάβει την σωτηρίαν με την έλευση του Μεσσία και Σωτήρα Ιησού Χριστού.
Μας λέγει σχετικά ο Άγιος Θεοφύλακτος:
«Η Ιεριχώ συμβολίζει την εμπαθή ζωή, επειδή είναι χαμηλή και πνιγηράν από το καύμα… Οι Ληστές συμβολίζουν τους δαίμονες, οι οποίοι αφού εξέδυσαν τον άνθρωπον δηλαδή του πήραν τα φορέματα της αρετής, τον άφησαν με πληγάς και ημιθανή, δηλαδή με αμαρτίας και σώμα θνητό… διατί δεν ήτο τελείως απεγνωσμένη η φύσις των ανθρώπων, αφού ήλπιζε να λάβη την σωτηρίαν εν Χριστώ». [2]
Εκεί λοιπόν όπου έκειτο μισοπεθαμένος ο άνθρωπος αυτός, μόνος και απροστάτευτος μέσα στην έρημο και στην μέση του πουθενά, πέρασε κατά τύχη ένας ιερέας και ένας Λευίτης οι οποίοι ήλθαν κοντά του, τον είδαν και έφυγαν χωρίς να του προσφέρουν τίποτε.
Ο ιερέας και ο Λευίτης, όπως λένε οι Άγιοί μας, συμβολίζουν τον Νόμο και την ιερωσύνη της Παλαιάς Διαθήκης, η οποία δόθηκε από τον Θεόν, κατ’ οικονομία (συγκυριακά) όχι γιατί έπρεπε και ήθελε ο Θεός, αλλά γιατί δεν γινόταν διαφορετικά λόγω της ανθρωπίνης ασθένειας και αδυναμίας.
Το κατά Χριστόν μυστήριον δεν μπορούσαν να το δεχθούν οι Ιουδαίοι λόγω της πνευματικής πτωχείας και της σκληροκαρδίας τους. Γι’ αυτό και ενώ ήλθαν κοντά στον μισοπεθαμένο άνθρωπο έφυγαν, χωρίς να μπορούν να του προσφέρουν την σωτηρία του.
Στην συνέχεια όμως περνάει, όχι κατά τύχη, ένας Σαμαρείτης που δεν είναι άλλος από τον Χριστόν, ο οποίος ήλθε όχι τυχαία (κατά συγκυρία) αλλά με επίγνωση και σκοπό να μας ιατρεύσει.
Μην ξεχνάμε δε ότι οι Ιουδαίοι, αποκαλούσαν και Σαμαρείτη τον Κύριόν μας: «Απεκρίθησαν ουν οι Ιουδαῖοι και είπον αυτώ· ου καλώς λέγομεν ημείς ότι Σαμαρείτης ει συ και δαιμόνιον έχεις;». [4]
Ο Κύριός μας λοιπόν, παρόλο που θεωρείται από τους Ιουδαίους βλάσφημος, ξένος, απόβλητος, όπως ακριβώς και οι Σαμαρείτες, φροντίζει ο ίδιος τις πληγές του εμπεσόντος εις τους ληστάς (δαίμονες) ανθρώπου, επιχέοντας έλαιον και οίνον που συμβολίζουν το μεν έλαιον, το έλεος, την αγάπη και την φιλανθρωπία του Θεού, αλλά και την ανθρώπινη φύση του Χριστού, ο δε οίνος, το αίμα του Κυρίου μας, καθώς και την Θεότητα του Χριστού.
«Το έλαιον συμβολίζει την ανθρώπινη φύση του Χριστού και τον λόγον της διδασκαλίας. Ο οίνος την θεότητα. Δηλαδή η ανθρωπότης σώθηκε από την ανθρωπότητα (έλαιον) και την θεότητα (οίνος) δηλαδή από τον Χριστόν», [5] μας λέγει ο Άγιος Θεοφύλακτος.
Κατόπιν τον ανεβάζει επάνω στο υποζύγιό του, που συμβολίζει την ανθρώπινη φύση του Χριστού, η οποία σήκωσε στους ώμους της, όλες τις αμαρτίες του ανθρωπίνου γένους, κάνοντάς μας ταυτόχρονα και δικά Του μέλη. Έπειτα, τον πηγαίνει στο Πανδοχείο που συμβολίζει την Εκκλησία του Χριστού και τον παραδίδει στον Πανδοχέα, ο οποίος συμβολίζει τους διαδόχους που άφησε ο Χριστός, τους Αγίους Αποστόλους, Επισκόπους, Ιερείς και Διδασκάλους.
Την άλλη ημέρα, όταν ήλθε δηλαδή η ώρα να φύγει από την γη εις τους ουρανούς, επήγε εις τον Πανδοχέα, δηλαδή τους διαδόχους Του και τους δίνει “δύο” δηνάρια που συμβολίζουν τις δύο Διαθήκες, την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, όλο δηλαδή τον Νόμο και τις εντολές του Θεού, και τους είπε: «πάρτε αυτά τα δύο δηνάρια για να περιποιηθείτε με αυτά τον μισοπεθαμένο αυτό άνθρωπο (δηλαδή όλο το ανθρώπινο γένος) και όταν επιστρέψω, ο,τι επιπλέον έχετε προσφέρει, εγώ θα σας το ξεπληρώσω».
Ο,τι δηλαδή προσπάθειες και κόπους κάνετε προκειμένου να φροντίσετε, να θεραπεύσετε, και να σώσετε το ανθρώπινο γένος, χρησιμοποιώντας πάντοτε τα δύο δηνάρια που σας έδωσα, την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, αλλά και για όλα τα επιπλέον, τα υπόλοιπα που θα σας φωτίσει το Πνεύμα το Άγιον για να ερμηνεύσετε, νομοθετήσετε, δογματίσετε και διδάξετε, μην ανησυχείτε εγώ θα σας ανταμείψω αναλόγως.
Γράφει σχετικώς ο Άγιος Θεοφύλακτος:
«Το υποζύγιον συμβολίζει το σώμα του Κυρίου, διότι μας έκαμε μέλη δικά του. Το Πανδοχείο συμβολίζει την Εκκλησία όπου δέχεται τους πάντας. Ο Πανδοχέας συμβολίζει τους Αγίους Αποστόλους, τους Διδασκάλους και Αρχιερείς. Τα δύο Δηνάρια συμβολίζουν τις δύο Διαθήκες, Παλαιά και Νέα. Όταν έλθη πάλι ο Κύριος, δηλαδή εις την Δευτέραν Παρουσίαν. Διότι τότε θέλει ειπή, κάθε ένας απ’ αυτούς· Κύριε δύο δηνάρια μοι έδωκες. Ιδού όπου εξοδίασα άλλα δύο (Ματθ. ιε’)· προς τον οποίον θέλει ειπή και αυτός· Ευ δούλε αγαθέ και πιστέ».[6]
Αλλά και ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας:
«Πανδοχείο βέβαια ονομάζει την Εκκλησία, η οποία δέχεται και χωρεί όλους… Ο προϊστάμενος του πανδοχείου (Πανδοχέας) μπορεί να θεωρηθεί ότι αποτελεί τύπο των αποστόλων και των μετά από αυτούς, ποιμένων και διδασκάλων, στους οποίους έδωσε δύο δηνάρια για να φροντίσουν με πολλή επιμέλεια τον άρρωστο… Δύο δηνάρια ονομάζει τις δύο Διαθήκες (Παλαιά και Καινή)… τα οποία (δηνάρια) παίρνοντάς τα οι ποιμένες των αγιωτάτων εκκλησιών, τα αύξησαν με τους κόπους και τους ιδρώτες των διδασκαλιών, και τα δαπάνησαν μέσα στην Εκκλησία και τα αύξησαν περισσότερο, και όταν θα επανέλθει ο Κύριος κατά την τελευταία ημέρα, θα πει ο καθένας· Κύριε δύο δηνάρια μου έδωσες… έχω κερδίσει και άλλα δύο, με τα οποία αύξησα το ποίμνιο».[7]
Αυτή εν συντομία είναι η ερμηνεία της ανωτέρω παραβολής, που λίγο πολύ όλοι γνωρίζουμε.
Εμείς όμως εδώ, θα σταθούμε μόνον στο σημείο που ο καλός Σαμαρείτης, δηλαδή ο Ιησούς Χριστός, αφού παρέδωσε στο Πανδοχείο, δηλαδή την Εκκλησία, τον ημιθανή άνθρωπο, παρέμεινε μαζί του για “δύο” ημέρες, αλλά και στο σημείο που “φεύγοντας” έδωσε στον Πανδοχέα “δύο” δηνάρια και θα δώσουμε ταπεινά και μία άλλη ερμηνεία.
Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά, που δίδεται και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη ερμηνεία στο ίδιο χωρίο και για το ίδιο θέμα από πολλούς Αγίους Πατέρες μας,[8] χωρίς απαραίτητα η μία ερμηνεία να αναιρεί την άλλη.
Τι συμβολίζουν οι “δύο” ημέρες και τα “δύο” δηνάρια;
«Και επί την αύριον εξελθών, εκβαλών δύο δηνάρια έδωκε τω πανδοχεί και είπεν αυτώ· επιμελήθητι αυτού, και ότι αν προσδαπανήσης, εγώ εν τω επανέρχεσθαί με αποδώσω σοι». (Λουκ. ι΄, 35)
Γιατί άρα γε στην Παραβολή αυτή ο καλός Σαμαρείτης παρέμεινε “δύο” ημέρες, στο Πανδοχείο, μαζί με τον ημιθανή άνθρωπο και γιατί να δώσει στον Πανδοχέα μόνο δύο δηνάρια και όχι 3, ή 5 ή 8 ή 30 ή άλλο ποσό;
Υπάρχει άρα γε, όπως έχουμε πει ήδη πολλές φορές, τίποτε τυχαίο και συμπτωματικό μέσα στον λόγο του Θεού;
Φυσικά και ΟΧΙ! Απολύτως τίποτε.
Το έχουμε πει πολλές φορές και θα το λέμε συνέχεια, μέχρι κάποιοι να το εμπεδώσουν καλά.
«Τίποτε δεν λέγει η Αγία Γραφή απλά και τυχαία, αλλά και αν ακόμη είναι μία συλλαβή η ένα κόμμα, έχει μέσα του κρυμμένον κάποιον θησαυρόν», μας λέγει εύστοχα ο χρυσούς τη γλώττα Ιωάννης.
-Ποιός είναι ο καλός Σαμαρείτης;
Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός
-Ποιό είναι το Πανδοχείο;
Η Εκκλησία του Χριστού.
-Πόσο παρέμεινε στο Πανδοχείο ο καλός Σαμαρείτης;
Για “δύο” ημέρες.
Μία ημέρα, η πρώτη που τον πήγε στο Πανδοχείο και δεύτερη ημέρα, η επομένη που έφυγε. «Και επί την αύριον εξελθών…». (στιχ. 35)
Άρα, αφού ο καλός Σαμαρείτης είναι ο Κύριός μας και το Πανδοχείο η Εκκλησία Του και ο ίδιος ο Χριστός μας αναφέρει σαφέστατα, ρητά και κατηγορηματικά ότι παρέμεινε για “δύο” ημέρες στο Πανδοχείο ο καλός Σαμαρείτης, τότε βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι τόσο θα παραμείνη και ο Χριστός στην Εκκλησία Του. Για “δύο” ημέρες. Δηλαδή για “δύο” χιλιετίες, αφού ως γνωστόν η μία ημέρα είναι ίση με χίλια χρόνια.
Οι “δύο” λοιπόν ημέρες που έμεινε στο Πανδοχείο ο καλός Σαμαρείτης μαζί με τον κτυπημένο και ημιθανή άνθρωπο, συμβολίζουν τις δύο χιλιετίες που θα υπάρχει ο Χριστός και η Εκκλησία επί της γης, δεχόμενη πάντα όλους τους ασθενείς, τραυματισμένους και ημιθανείς ανθρώπους, που έχουν κτυπηθεί από τον διάβολο και την αμαρτία, προκειμένου να τους φροντίσει και περιποιηθεί όσο το δυνατόν καλύτερα, αφού άλλωστε έχει παραλάβει από τον ιδρυτήν Της ο,τι χρειάζεται για να φροντίσει τους πονεμένους και τραυματισμένους ανθρώπους.
Τον λόγον του Θεού, δηλαδή την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη και τον οίνον και το έλαιον. Το έλεος, την αγάπη, την φιλανθρωπία Του, αλλά και το Σώμα και το αίμα Του.
Δεν θα μπορούσε άρα γε ο Κύριός μας να παραμείνει και τρίτη και τέταρτη ημέρα μέχρι να θεραπευθεί ο άνθρωπος αυτός και μετά να φύγει;
Μην ξεχνάμε ότι δεν πέρασε τυχαία από εκεί. Πέρασε σκόπιμα, γιατί αυτός ήταν ο στόχος του, να σώσει τον τραυματισμένο και μισοπεθαμένο άνθρωπο. Θα έμενε λοιπόν όσο χρειαζόταν και θα έκανε ο,τι έπρεπε προκειμένου να σώσει τον άνθρωπο.
Φαίνεται άλλωστε και από την ιστορία της Παραβολής, ότι δεν τον ενδιέφερε και δεν τον ένοιαζε τίποτε άλλο. Ούτε ο εαυτός του, ούτε η οικογένειά του, ούτε οι εργασίες του, ούτε κάτι άλλο.
Απ’ ο,τι φαίνεται δε, είχε ήδη αφήσει κατά μέρος ο,τι δήποτε άλλο δικό του και έμεινε μαζί του για δύο μέρες, χωρίς να παραπονεθεί ή να νοιαστεί για τίποτε άλλο. Δεν θα έμενε λοιπόν και άλλη ή και άλλες ημέρες εάν χρειαζόταν; Φυσικά και θα έμενε.
Γιατί όμως δεν έμεινε περισσότερες ημέρες;
Γιατί τόσες τελικά ήταν οι ημέρες που έπρεπε να μείνει κοντά στο ανθρώπινο γένος, μέσω της Εκκλησίας Του, πριν ξαναέλθει στην Δευτέρα Παρουσία Του, για να «κρίνει ζώντας και νεκρούς» και να ξεκινήσει μία άλλη ζωή, η αιώνια ζωή, με άλλα δεδομένα και σταθερές. Χωρίς ληστές-δαίμονες, χωρίς αμαρτία, χωρίς θάνατο, χωρίς πόνο και θλίψη.
Δύο ημέρες. Δηλαδή δύο χιλιετίες, δύο χιλιάδες χρόνια περίπου, αφού όπως μας λέγει η Αγία Γραφή, μία ημέρα ισούται με χίλια χρόνια: «Εν δε τούτο μη λανθανέτω υμάς, αγαπητοί, ότι μία ημέρα παρά Κυρίω ως χίλια έτη, και χίλια έτη ως ημέρα μία».
Αλλά και τα “δύο” δηνάρια μας οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα, αφού ήταν κατά κάποιο τρόπο «ο μισθός» του Πανδοχέα για τις “δύο” αυτές ημέρες, που φρόντισε και θα φρόντιζε τον τραυματία (το ανθρώπινο γένος).
Αν ανατρέξει κανείς σε διάφορα ιστορικά και άλλα κείμενα της εποχής του Χριστού, θα ιδεί ότι ο μισθός μιας ημέρας ενός συνηθισμένου εργάτη και υπαλλήλου ήταν πράγματι ένα δηνάριο.
Άρα, δίνοντας ο Κύριός μας στον Πανδοχέα δύο δηνάρια, προκειμένου να φροντίσει τον τραυματία, ήθελε σαφέστατα να μας φανερώσει τα εξής:
Ότι οι διάδοχοί Του Απόστολοι και Κληρικοί, οι οποίοι συμβολίζονται με τον Πανδοχέα, δεν θα χρειαζόταν να φροντίσουν και να κοπιάσουν περισσότερο από “δύο” ημέρες, δηλαδή “δύο” χιλιετίες, για όσους πέφτουν στα χέρια των ληστών, δηλαδή στις μεθοδείες και τα τεχνάσματα του πονηρού διαβόλου και των δαιμόνων του.
Οι διάδοχοί Του δηλαδή, οφείλουν να εργάζονται για το ποίμνιο του Θεού, για δύο χιλιάδες χρόνια, τα οποία συμβολίζονται με τις δύο ημέρες φροντίδας και με τα δύο δηνάρια, που κατατέθησαν ως αμοιβή.
Μετά το πέρας των δύο χιλιετιών, θα ξαναέλθει Εκείνος, για να αναλάβει πλέον ο ίδιος την μέριμνα και φροντίδα όλων των πιστευσάντων εις Αυτόν, αλλά και για να αποδώσει την πραγματική οφειλή στον καθένα, λέγοντας:
«Ευ, δούλε αγαθέ και πιστέ! επί ολίγα ης πιστός, επί πολλών σε καταστήσω· είσελθε εις την χαράν του κυρίου σου». [11]
«Τα δύο Δηνάρια συμβολίζουν τις δύο Διαθήκες, Παλαιά και Νέα. Όταν έλθη πάλι ο Κύριος, δηλαδή εις την Δευτέραν Παρουσίαν. Διότι τότε θέλει ειπή, κάθε ένας απ’ αυτούς· Κύριε δύο δηνάρια μοι έδωκες. Ιδού όπου εξοδίασα άλλα δύο, προς τον οποίον θέλει ειπή και αυτός· Ευ δούλε αγαθέ και πιστέ». [12]
«Δύο δηνάρια ονομάζει τις δύο Διαθήκες… τα οποία (δηνάρια) παίρνοντάς τα οι ποιμένες των αγιωτάτων εκκλησιών, τα αύξησαν με τους κόπους και τους ιδρώτες των διδασκαλιών, και τα δαπάνησαν μέσα στην Εκκλησία και τα αύξησαν περισσότερο, και όταν θα επανέλθει ο Κύριος κατά την τελευταία ημέρα, θα πει ο καθένας· Κύριε δύο δηνάρια μου έδωσες… έχω κερδίσει και άλλα δύο, με τα οποία αύξησα το ποίμνιο». [13]
Να λοιπόν, που και από την Παραβολή αυτή του Καλού Σαμαρείτη, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα, ότι η Εκκλησία του Χριστού θα υπάρχει επί της γης, μόνον για δύο χιλιάδες χρόνια, όπως είδαμε και μέσα από το θαύμα με τους πέντε άρτους και τους δύο ιχθύας, (δείτε εδώ) όπου και εκεί οι “δύο” ιχθείς δεν είναι τίποτε άλλο από “δύο” χιλιετίες.
Και άρα το έτος 2018 που έχουμε πει ότι θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας, (στηριζόμενοι σε πλήθος Αγιογραφικών και Αγιοπατερικών μαρτυριών) είναι κατά πάντα σύμφωνο και με αυτή την Παραβολή της Αγίας Γραφής.
Πώς λοιπόν, επιμένουν να ισχυρίζονται κάποιοι αθεολόγητοι ότι, δεν γνωρίζουμε, πότε θα ξαναέλθει ο Κύριος μας;
