Τα 100 χρόνια πλησιάζει ο διάσημος ηθοποιόςΑν πρόκειται για κάποιον σαν τον Κερκ Ντάγκλας, γράφει βιβλία, απολαμβάνει μια ρετροσπεκτίβα για τη ζωή του στο Λος Αντζελες και αρνείται να χάσει το χιούμορ του αλλά και να πέσει στην παγίδα της νοσταλγίας. Α, και μολονότι έχει σχεδόν χάσει τη φωνή του, δεν το βάζει κάτω και συνεχίζει να μιλάει. Ιδού τι λέει στην Corriere della Serra.
Για το βιβλίο του «Life Could be Verse»
«Μιλάω για την αγάπη που έδωσα και πήρα. Οι ηθοποιοί είναι σαν μικρά παιδιά, αρνούνται να μεγαλώσουν, παίζουν κάνοντας τους καουμπόηδες, τους στρατιώτες, τους θαλασσοπόρους. Μπορεί να γίνουν πλούσιοι, να κατακτήσουν τη δόξα, αλλά τίποτε δεν τους κάνει ευτυχισμένους μέχρι να γνωρίσουν πραγματικά τον εαυτό τους».
Για τα σκοτεινά χρόνια του μακαρθισμού
«Ετρεξα αμέσως να δω το “Τράμπο” (την πραγματική ιστορία του κομμουνιστή σεναριογράφου Ντάλτον Τράμπο, τον οποίο ο Ντάγκλας επέβαλε στα στούντιο παρά το κυνήγι από τον ΜακΚάρθι για να γράψει το σενάριο του “Σπάρτακου”). Είπα στον Μπράιαν Κράνστον, τον πρωταγωνιστή, ότι το μόνο πράγμα για το οποίο λυπάμαι είναι που δεν με φώναξαν να παίξω τον εαυτό μου έστω και σε μια σκηνή».
