Μήπως η φτώχεια είναι ντροπή και «ξεφτίλα», όταν στέκουν Έλληνες στην ουρά για μία…. γκοφρέτα;
Δεν ξεγελάει καν την πείνα του, με μια γκοφρέτα, μία σακούλα πορτοκάλια. Σώζεται αν τα φάει; ΔΕΝ ΣΩΖΕΤΑΙ και όμως περιμένει ντροπιασμένος.
Η αναξιοπρέπεια και η ζητιανιά έχει γίνει συνήθεια και δεν τον ενοχλεί να περιμένει να του πετάξουν το απόλυτο τίποτα και να πει και ευχαριστώ;
Αυτοί οι Έλληνες δεν είναι ίδιοι, με τους Έλληνες της κατοχής, που σχημάτιζαν ουρές για το συσσίτιο επιβίωσης.
Η προσφορά αυτών των γκοφρετών είναι κοροϊδία, σαδισμός και υστεροβουλία από τους προσφέροντες (ιδρύματα, ΜΚΟ), που βάσει σχεδίου, αναπληρώνουν το κράτος, που θα έπρεπε….
να είναι δω, για όλους τους αδύναμους οικονομικά πολίτες (μην ξεχνάμε όμως το γεγονός ότι αυτό τους κατάντησε έτσι).
Τότε,
πού πήγε η μαγκιά του Έλληνα του: «ξέρεις ποιος είμαι γω, ρε».
Πού πήγε η κουτοπονηριά του: «θα στο τακτοποιήσω με τον δικό μου» (εννοεί τον βουλευτή).
Πού πήγε το «βόλεμα» του, παρά την ανικανότητα του, γιατί είχε τα «κονέ»;
Πού είναι ο Ελληνάρας;
Και όμως ….
Αυτές οι συμπεριφορές είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος.
Μήπως το είδαν και το υποστήριξαν και οι «αργυραμοιβοί»;
Δηλαδή Μετάλλαξη;
Και οι μεν και οι δε την αξιοπρέπεια, το φιλότιμο, την ελληνική τους συνείδηση, την αναγκαιότητα της εργασίας για την επιβίωση, την αντιλαμβάνονται ως εμπορεύσιμο προϊόν, ενώ κάποτε αυτές οι ιδιότητες ήταν αδιαπραγμάτευτες στο χαρακτήρα του Έλληνα.
Όχι οι περισσότεροι Έλληνες δεν μεταλλάχτηκαν.
Και θα έρθει η ώρα που τις γκοφρέτες θα τις φάνε στα μούτρα, αν όχι μόνο «οι αλληλέγγυοι», αλλά και οι πολιτικοί που τα αρπάζουν από τους φτωχούς πολίτες για να τα δώσουν στους ολίγους εκλεκτούς, με το αζημίωτο φυσικά.
