Το ότι ο Θεός δημιούργησε όλο τον κόσμο, και όλη τη ζωή πάνω σε αυτόν, το ότι κάλεσε σε ύπαρξη όλες τις ψυχές που υπάρχουν, οι κατήγοροί Του το παραβλέπουν. Κολλάνε στο ότι ο Θεός αποφάσισε ότι κάποια έθνη θα ήταν καλύτερα να έπαυαν να υπάρχουν! Η εξολόθρευση χιλιάδων ανθρώπων ΕΠΕΙΔΗ ΑΜΑΡΤΗΣΑΝ, θεωρείται απόδειξη κακίας του Θεού. Η δημιουργία δισεκατομμυρίων ανθρώπων, και κάθε ζωής, (ακόμα και αυτών των ενόχων που εκτελέσθηκαν), η δημιουργία όλου του σύμπαντος, δεν είναι απόδειξη καλοσύνης και αγάπης; Γιατί μετρούν τόσο μεροληπτικά; Η τιμωρία των καταδίκων από τον νόμο είναι απόδειξη ότι η δικαιοσύνη των ανθρώπων είναι κακή; Τότε ας επαναστατήσουν κατά όλων των κυβερνήσεων, και ας καταλύσουν κάθε εξουσία με αναρχία, όσοι κατηγορούν τον Θεό. Και ας μη τιμωρήσουν κανέναν εγκληματία και κανέναν δολοφόνο!
Μιλάμε για δολοφονίες! Γιατί άραγε; Γιατί για δολοφόνους επρόκειτο! Τέτοιοι άνθρωποι ήταν οι Παγανιστές της Χαναάν, για τους οποίους διέταξε ο Θεός να εξολοθρευθούν, χρησιμοποιώντας ως εκτελεστικά του όργανα, πότε κάποιον κατακλυσμό, πότε κάποια πύρινη καταστροφή όπως των Σοδόμων, και πότε αγγέλους ή ανθρώπους όπως το στρατό του Μωυσή. Εδώ δεν έχει σημασία το μέσο, αλλά η δίκαιη τιμωρία των ενόχων λαών. Ναι, ο Θεός αγαπάει τα πλάσματά του. Όμως και η καλοσύνη έχει τα όριά της όταν πρόκειται για διεστραμμένους.
Τι έκαναν άραγε αυτοί οι λαοί και ο Θεός διέταξε την εξόντωσή τους; (Επειδή, αυτό δεν το διέταξε για όλους τους λαούς της περιοχής, αλλά για συγκεκριμένους ΜΟΝΟ). Ας δούμε λίγο τι έκαναν αυτοί οι λαοί, όπως αναγράφεται στην Παλαιά Διαθήκη. Λέει λοιπόν ο Θεός στον Ισραήλ για τα έθνη που τιμώρησε:
«πρόσεχε μήπως παγιδευτείς και ακολουθήσεις αυτούς, αφού εξολοθρευτούν από μπροστά σου. Και μήπως ερευνήσεις περί των θεών τους, λέγοντας: «πώς λάτρευαν τα έθνη αυτά τους θεούς τους; Έτσι θα κάνω κι εγώ». Δεν θα κάνεις έτσι στον Γιαχβέ τον Θεό σου, επειδή όλα όσα ο Γιαχβέ μισεί, έκαναν αυτοί στους θεούς τους. Επειδή και τους γιους τους και τις κόρες τους καίνε στη φωτιά προς τους θεούς τους». (Δευτερονόμιο 12/ιβ΄ 30,31).
Η ύπαρξη των εθνών αυτών, ήταν ανοιχτή πληγή για την ανθρωπότητα. Οι δαιμονικοί παγανιστικοί θεοί τους, διψούσαν για αίμα. Σε αυτούς θυσίαζαν και έκαιγαν τα παιδιά τους! Ένα διαρκές έγκλημα μπροστά στον Θεό, που έπρεπε κάποτε να τελειώσει, με τον αφανισμό αυτών των εθνών, και της μιαρής τους θρησκείας. Και έπρεπε να αφανισθούν τα έθνη αυτά, ώστε ούτε ενθύμηση να μην υπάρχει της βάρβαρης θρησκείας τους, ώστε να μην παρασυρθούν και οι νέοι πιστοί κάτοικοι της περιοχής.
Μήπως νομίζετε ότι υπερβάλλει εδώ ο Θεός; Μήπως λέει παραμύθια η Παλαιά Διαθήκη για τις ανθρωποθυσίες των ειδωλολατρών; Ας το διασταυρώσουμε και από άλλες πηγές, να δούμε!
Οι σύγχρονοι μελετητές συνδέουν την Παράδοση του Λυκάονα με τις τελούμενες εις το Λύκαιον όρος ανθρωποθυσίες οι οποίες εγίνοντο εκεί ακόμη και κατά τον 4ο αιώνα π.χ. όπως προκύπτει από το σχετικό χωρίον της Πολιτείας του Πλάτωνος (Πολιτεία, 8,5 6 5d και Μίνως σ. 315κε). Για μας, λέει ο Πλάτων, οι ανθρωποθυσίες όχι μόνον δεν είναι Νόμος αλλά και ασέβεια. για τους Καρχηδόνιους αντίθετα, είναι μια ιερά συνήθεια και σ’ αυτούς, όπως αναμφίβολα ήδη σου ανεφέρθη, μερικές φορές κάποιος πατέρας θυσιάζει τα παιδιά του στον Κρόνο.
Ως εκ τούτου συμπεραίνουμε ότι μόνον οι βάρβαροι έχουν τόσο διαφορετικούς νόμους από τους δικούς μας. Στις γιορτές του Λυκαίου, όπως και στους απόγονους του Αθαμαντα, οι Έλληνες κάνουν τις ίδιες ανθρωποθυσίες. Ανάλογα γράφει και ο Θεόφραστος, όπως προκύπτει από το χωρίον του Πορφυρίου, Νεοπλατωνικού φιλοσόφου εκ Τύρου, του 3ου αιώνα μ.χ. στο έργο του Περί Αποχής των εμψύχων. “Αφ’ ου μέχρι του νυν ουκ εν Αρκαδία μόνον τοις Λυκαίοις, ούδ’ εν Καρχηδόνι τω Κρονω, κοινή πάντες ανθρωποθυτούσι, αλλά κατά περίοδον της του νομιμου χάριν μνήμης εμφύλιον αεί αίμα φαίνουσιν προς τους βωμούς, καίπερ τοις παρ’ αυτοίς οσίας εξειγούσης των Ιερών, τοις περιρραντηρίοις κηρύγματι, ει τις αίματος ανθρωπείου μεταίτιος”.
Οι Θυσίες αυτές συνέχισαν να τελούνται ακόμη και κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους, αν κρίνουμε από την ακόλουθη παρατήρηση του Παυσανία. “Επί τούτου του βωμού τω Λυκαίω Διί θύουσιν εν απορρήτω πολυπραγμονήσαι δε ου μοι τα ες την θυσίαν ηδύ ην, εχέτω δε ως έχει και ως έσχεν εξ αρχής”. (8,38,7).
Όμως δεν θα παρουσιάσουμε άλλα εδώ, για τα αίσχη των Ελλήνων ειδωλολατρών, γιατί τα έχουμε παρουσιάσει σε άλλα μας άρθρα αναλυτικότερα. Αν ο Ελληνικός, που θεωρείται ως ο ευγενέστερος ειδωλολατρικός πολιτισμός, έκανε τέτοιες βαρβαρότητες, και ο Θεός συνέχισε να ανέχεται την ύπαρξή του, φανταστείτε τι έκαναν οι λαοί εκείνοι τους οποίους ο Θεός διέταξε να εξολοθρευτούν! Όμως αυτές οι βαρβαρότητες, δεν ενόχλησαν τους Νεοειδωλολάτρες, οι οποίοι είναι συνήθως αυτοί που κατηγορούν τον Χριστιανικό Θεό για τις ανθρωποκτονίες. Δεν τους ενόχλησαν, ούτε οι ανθρωποθυσίες των Ελλήνων, ούτε των Χαναναίων. Τους ενόχλησε που ο Θεός διέταξε την εξολόθρευση των σιχαμερών αυτών εθνών! Αλλά ας επικεντρωθούμε στα έθνη εκείνα:
Τι άλλο έκαναν τα έθνη εκείνα; Λέει Ο Γιαχβέ στους Ισραηλίτες στο Λευϊτικό 18/ιη΄ 1-30:
«… δεν θα πράξετε κατά τις πράξεις της γης Χαναάν που θα σας φέρω… Κανείς σας δεν θα γυμνώσει συγγενή του. Δεν θα αποκαλύψεις τη γύμνωση της μητέρας σου ή του πατέρα σου, ή αδελφής σου… και με τη γυναίκα του πλησίον σου δεν θα συνουσιασθείς για να μολυνθείς με αυτή… και δεν θα θυσιάσεις στον Μολώχ τα παιδιά σου. Και με άνδρα δεν θα συνουσιασθεί άνδρας. Είναι σιχαμερό. Ούτε θα συνουσιασθείς με ζώο για να μολυνθείς με αυτό, ούτε γυναίκα θα σταθεί μπροστά σε κτήνος για να βατευθεί…
Μη μολύνεστε σε τίποτα από αυτά. Επειδή σε όλα αυτά μολύνθηκαν τα έθνη που διώχνω από μπροστά σας. Και μολύνθηκε η γη. ΓΙ ΑΥΤΟ ανταποδίδω την ανομία της γης αυτής πάνω της, και η γη θα ξεράσει τους κατοίκους της. Εσείς λοιπόν θα φυλάξετε τα προστάγματά μου και τις κρίσεις μου, και δεν θα κάνετε τίποτα από όλα τα σιχαμερά αυτά… επειδή όλα αυτά τα σιχαμερά έκαναν οι άνθρωποι της γης αυτής πριν από εσάς, και μολύνθηκε η γη. Για να μη σας ξεράσει κι εσάς η γη όταν την μολύνετε, όπως ξέρασε τα έθνη πριν από εσάς…»
Λέτε να είναι υπερβολές και αυτά; Για να δούμε τι έκαναν και σε αυτό τον τομέα οι αρχαίοι Έλληνες, που θεωρούνται ως οι ευγενέστεροι από τους ειδωλολάτρες! Θυμηθείτε τον Δία, που ήταν αιμομίκτης με τη μητέρα του, την κόρη του, την αδελφή του, μάλιστα έχοντας και μορφή ζώου μερικές φορές, π.χ. κύκνου, ταύρου, φιδιού. Δηλαδή τόση διαστροφή, που συνδυάζει ταυτόχρονα αιμομιξία και κτηνοβασία! Ήταν παιδεραστής και ομοφυλόφιλος, όπως διδάσκει η περιπέτειά του με τον Γανυμίδη, και ταυτόχρονα ήταν μοιχός!
Αν αυτά τα έκανε ο ανώτερος των δαιμονικών θεών των αρχαίων Ελλήνων, σκεφθείτε τι έκαναν οι υπόλοιποι, θεοί τους, και ΤΙ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΕΔΙΝΕ ένας τέτοιος διαστροφικός θεός στους ανθρώπους! Σκεφθείτε τι έκφυλη κοινωνία ήταν αυτή που πίστευε και λάτρευε (και μάλιστα με ανθρωποθυσίες και κανιβαλισμό) έναν τέτοιο θεό! Σκεφθείτε τα όργια «ιερής πορνείας» στους ναούς της Αφροδίτης! Σκεφθείτε τον Πάνα ως παράδειγμα ηθικής, να συνουσιάζεται με κατσίκες, όπως τον έχει αποτυπώσει γλαφυρά η αρχαιοελληνική τέχνη! Σκεφθείτε τον θεό – πέος των αρχαίων Ελλήνων τον Τύχωνα, και θα καταλάβετε! Αν ο Θεός άφησε ζωντανούς τους ευγενέστερους από τα ειδωλολατρικά αυτά έθνη, τους Έλληνες, ενώ αυτοί έκαναν τόσα αίσχη, φανταστείτε τι έκαναν εκείνοι οι λαοί στη Χαναάν για να διατάξει την εξόντωσή τους!
Ας δούμε λοιπόν κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο, ένα αρχαιολογικό εύρημα (από τα πολλά), από τους λαούς της Χαναάν, μερικούς εκ των οποίων, διέταξε ο Θεός να εξολοθρευθούν:
“… και δεν θα θυσιάσεις στον Μολώχ τα παιδιά σου” (Λευιτικόν ιη’/18 21). Ανάγλυφο από το ναό του Άμμωνα στο Καρνάκ της Αιγύπτου που παριστάνει Xαναναίους να θυσιάζουν ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ στα τείχη μια πόλης για να εξευμενίσουν τους «θεούς» τους!!! Στα δεξιά βλέπουμε μια γυναίκα να πετάει ένα αγοράκι από τα τείχη, ενώ το κορίτσι στα αριστερά θυσιάζεται από έναν άντρα. Οι υπόλοιποι προσεύχονται στους ψευτοθεούς. Πηγή: Ian Wilson, THE BIBLE IS HISTORY, Weidenfeld and Nicolson, London 1999, p.49.
Λοιπόν; Έφταιγε ο Θεός που διέταξε να μπει ένα τέλος στη διαιώνιση των εγκλημάτων ενός τέτοιου λαού; Αν σήμερα ένας γονιός κάνει κάτι τέτοιο, θα διαμαρτυρηθεί κανείς στον δικαστή που θα τον καταδικάσει;
Παρά όμως την εγκληματική κατάσταση των λαών αυτών, ο Θεός δεν διέταξε την εξόντωση όλων τους. Ο Θεός είναι δίκαιος, και εξαντλεί κάθε περιθώριο. Αλλού δείχνει έλεος, ενώ αλλού εξολοθρεύει, όταν δεν υπάρχει περίπτωση ο κακός να μετανοήσει. (Όχι μόνο στις γενοκτονίες με πολεμικά μέσα, αλλά με κάθε μέσο της φύσης).
Π.χ. ενώ καταστρέφει τα Σοδομα και Γόμορα, στην περίπτωση της Νινευή, δεν την καταστρέφει, μια και οι κάτοικοί της μετανοούν για τις (όποιες) κακές πράξεις τους. Επανειλημμένα τονίζει [Γένεσις 18/ΙΗ΄ 24-33] πως ακόμα κι αν υπήρχαν 10 μόνο δίκαιοι άνθρωποι στις πόλεις αυτές, δεν θα τις κατέστρεφε! Στη πρώτη περίπτωση οι κάτοικοι δεν είχαν καμιά διάθεση ούτε έδειχναν σημάδια να σταματήσουν. Προσέξτε όμως τι λέει στην περίπτωση της Νινευή ο Θεός:
“Ο Θεός είδε τα έργα αυτών (των κατοίκων της Νινευή) και την ειλικρινή τους μετάνοια, ότι δηλαδή πήραν την απόφαση και απεμακρύνθηκαν από τους αμαρτωλούς δρόμους της ζωής τους, και άλλαξε ο Θεός απόφαση για την τιμωρία την οποία είχε αναγγείλει σε αυτούς (μέσω του προφήτη Ιωνά) ότι θα αποστείλει εναντίον τους, και δεν την πραγματοποίησε” (Ιωνάς 3/γ΄ 10).
“1 Ο Ιωνάς λυπήθηκε πάρα πολύ, και συγχύστηκε 6 ο δε Κύριος διέταξε μία κολοκύθα να φυτρώσει˙ ο Ιωνάς εχάρη χαρά μεγάλη για την κολοκύθα 7 την πρωΐα της επόμενης ημέρας διέταξε ο Θεός ένα σκώληκα και κατέφαγε εις την ρίζαν την κολοκύθα, και αυτή εξηράνθη 8 Είπε τότε ο Θεός προς τον Ιωνά «πράγματι, τόσο πολύ ελυπήθης εσύ για την κολοκύθα;» Ο Ιωνάς απήντησε «πάρα πολύ έχω λυπηθή μέχρι θανάτου» 10 Ο δε Κύριος τού είπε: «εσύ λυπήθηκες για μια κολοκύθα, για την οποία δεν κόπιασες και την οποία δεν έθρεψες. Αυτή φύτρωσε μία νύχτα και την άλλη νύχτα εχάθη. 11 Εγώ δεν έπρεπε να λυπηθώ για τη μεγάλη πόλη της Νινευή, στην οποία, εκτός των ωρίμων ανθρώπων, κατοικούν και περισσότερα από εκατόν είκοσι χιλιάδες νήπια, που δε μπορούν να διακρίνουν το δεξί τους πόδι από το αριστερό τους;»” (Ιωνάς 4/δ: 1-11).
Δείτε με πόση τρυφερότητα ο Θεός οδηγεί τον Ιωνά να σκεφθεί λογικά και φιλεύσπλαχνα. Δεν του θυμίζει ο Ιωνάς τα νήπια στη Νινευή. Ο Θεός τα θυμίζει στον Ιωνά! Δεν είναι ο Θεός ψυχρός εκτελεστής. Είναι κάποιος που δεν διστάζει να ακυρώσει ακόμα και τη διαταγή του, όταν οι άνθρωποι μετανοούν!
Θα πουν μερικοί: «πώς γίνεται να τιμωρούνται όλοι οι άνθρωποι ενός “αμαρτωλού” έθνους; Δεν είναι όμως έτσι ακριβώς.
1. Στην Π.Δ. τα δίκαια και μη αμαρτωλά άτομα ενός κακού έθνους ειδοποιούνται να φύγουν από το έθνος τους προτού ξεσπάσει η τιμωρία επί αυτού (όπως π.χ. οι δίκαιοι Κιναίοι προειδοποιούνται να φύγουν από τους Αμαληκίτες στο Α΄ Βασιλειών 15/ιε: 6, προτού οι Αμαληκίτες τιμωρηθούν, ή όπως ο δίκαιος Λωτ προειδοποιείται να φύγει από τα Σόδομα στο Γένεσις 19/ιθ: 12-16, προτού τα Σόδομα καταστραφούν. Οι γαμπροί του Λωτ που δεν πήραν στα σοβαρά την προειδοποίηση και παρέμειναν στα Σόδομα, σκοτώθηκαν από δικό τους φταίξιμο).
2. Υπήρξε διαβάθμιση, στο ποια έθνη θα εξολοθρεύονταν και ποια όχι. Δεν ήταν όλα τόσο κακά ώστε να υποστούν γενοκτονία. Προσέξτε τι λέει κατ’ αρχήν ο Θεός:
“10. Όταν πλησιάσεις σε πόλη για να πολεμήσεις εναντίον της, τότε να την καλέσεις σε ειρήνη· 11. και αν σου αποκριθεί ειρηνικά, και ανοίξει σε σένα, τότε ολόκληρος ο λαός, που βρίσκεται σ’ αυτή, θα γίνει σε σένα υποτελής και θα σε δουλεύει.
12. Αν, όμως, δεν κάνει ειρήνη μαζί σου, αλλά σε πολεμήσει, τότε θα την πολιορκήσεις·13. και αφού ο Κύριος ο Θεός σου την παραδώσει στα χέρια σου, θα πατάξεις όλα τα αρσενικά της με μάχαιρα· 14. και τις γυναίκες, και τα βρέφη, και τα κτήνη, και όλα όσα βρίσκονται στην πόλη, όλα τα λάφυρά της θα τα πάρεις για τον εαυτό σου· και θα τρως τα λάφυρα των εχθρών σου, όσα ο Κύριος ο Θεός σου έδωσε σε σένα” (Δευτερονόμιο 20/κ: 10-14).
Παρατηρούμε, ότι ο Θεός δεν θέλησε να τιμωρήσει τα ασεβή αυτά έθνη με γενοκτονία. Τα τιμώρησε με υποτέλεια, κάτι που θα τα οδηγούσε σε κατάργηση των ειδώλων, και δική τους σωτηρία. Και ακόμα και όταν αυτά τα έθνη στρέφονταν κατά της εντολής του Θεού για παράδοση, μόνο τους άνδρες θα εξολόθρευε. Και μόνο για να μην υπάρξουν στο μέλλον αντεκδικήσεις. Σε κάθε περίπτωση δηλαδή, εξαντλούσε τα περιθώρια!
Ο στόχος του Θεού, δεν ήταν εξολόθρευση των ανθρώπων, αλλά η εξολόθρευση της ειδωλολατρίας και της αμαρτίας των εθνών αυτών, που έφερναν τόσο κακό στον κόσμο. Γι’ αυτό τους είπε: “52. θα διώξετε όλους τους κατοίκους τής γης από μπροστά σας, και θα καταστρέψετε όλες τις εικόνες τους, και θα καταστρέψετε όλα τα χυτά είδωλά τους, και θα κατεδαφίσετε όλους τους βωμούς τους· 53. και θα κυριεύσετε τη γη, και θα κατοικήσετε σ’ αυτή· επειδή, σε σας έδωσα αυτή τη γη για κληρονομιά” (Αριθμοί 33/λγ: 52,53. βλ. και Δευτ. 7/ζ: 2 και εξής).
3. Μόνο για κάποιους λαούς που κατοικούσαν στη Χαναάν διέταξε αρχικά ο Θεός ολοσχερή καταστροφή (γενοκτονία), γιατί γι’ αυτούς δεν υπήρχε περίπτωση να μετανοήσουν, και αυτό ο Θεός το γνώριζε. Όμως ακόμα και γι’ αυτούς, ο Θεός άφησε χρόνο ώστε να μετανοήσουν, ή να γίνουν τόσο κακοί, ώστε να αξίζουν την καταστροφή τους! Και πάλι, και αμετανόητοι ακόμα, όσο οι Ισραηλίτες τριγύριζαν στην έρημο για 40 χρόνια, δείχνοντας ξεκάθαρα τις προθέσεις τους να καταλάβουν τη γη, είχαν όλο το χρόνο να εγκαταλείψουν την καταδικασμένη γη τους και να σωθούν αυτοί και οι οικογένειές τους.
6. Γιατί έπρεπε να γίνει καταστροφή της ανομίας;
Ο Θεός δεν μισεί τον άνθρωπο αλλά την αμαρτία. Η Αμαρτία είναι σαν ένα σάπιο πλοίο. Ο Θεός μας λέει: “Φύγετε από αυτό και πηγαίνετε στο δίπλα (της Αρετής) γιατί αυτό πρέπει να το βουλιάξω, για να μην καταστρέψει / μολύνει την κτίση. Εμείς όμως παραμένουμε επάνω πεισματικά, από εγωισμό. Συνεχίζει να μας παρακαλάει για πολύ καιρό. Κάποια στιγμή αναγκάζεται να το καταστρέψει, και μαζί με αυτό καταστρεφόμαστε και εμείς μαζί (προς λύπη του Θεού).
Άλλωστε στη Παλαιά Διαθήκη ο Κύριος λέει όπως είδαμε: “Γιατί αμαρτάνετε; Δεν γνωρίζετε πως δεν μου αρέσει να σας βλέπω να πεθαίνετε; Δεν ξέρετε πως ο μισθός της αμαρτίας είναι ο θάνατος;”. Έτσι καταλαβαίνουμε πως στόχος του Θεού είναι η εξάλειψη της αμαρτίας. Το πρόβλημα είναι πως εμείς δεν θέλουμε. Ο Θεός καταστρέφει την Αμαρτία και αυτό από αγάπη. Γιατί αν δεν την καταστρέψει θα αποσυντεθεί η κτίση…
Αυτή η αποσύνθεση της κτίσεως, είναι το τελικό «κλειδί» για να καταλάβουμε. Ο άνθρωπος είναι ο ιερέας της κτίσεως. Είναι μέρος της υλικής κτίσεως, και ταυτόχρονα αυτός δια του οποίου η κτίση προσφέρει λατρεία στον Θεό. Όλα όσα κάνουμε, έχουν επιπτώσεις σε ολόκληρη την κτίση. Με την αμαρτία μας, προκαλούμε τη φθορά της, ενώ με την αγιότητα, την αφθαρτοποίησή της. Ο Θεός μερικές φορές, ΜΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΜΑΣ, αναγκάζεται ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ να διατάξει κάτι τέτοιο, ώστε να μην προκληθεί μεγαλύτερο και αιώνιο κακό σε όλους. Πάντα όμως, περιμένει τις ψυχές αυτών που σφάχτηκαν, να τις γιατρέψει και να τις σώσει.
Τον καιρό εκείνο δεν υπήρχε το Άγιο Πνεύμα μέσα στους πιστούς. Δεν υπήρχαν οι άγιοι που σήμερα με τις προσευχές τους συντηρούν τον κόσμο. Και μερικές φορές ήταν ανάγκη να σταματήσει εκεί η κακία, όχι μόνο για χάρη της κτίσης, αλλά και των ιδίων που αμάρταναν, που θα έφταναν σε μεγαλύτερη κακία, προς αιώνια ζημία των ψυχών τους.
Όσο για την ολική εξόντωση, είχε δύο λόγους:
1. Για να μην μείνει υπόλοιπο του λαού αυτού, και στους αιώνες συνεχίζονται οι εχθροπραξίες τους με τους Ισραηλίτες, και
2. Για να μην μείνει υπόλοιπο ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑΣ στη γη αυτή που εγκαταστάθηκαν, και μετά παρασυρθούν στις ίδιες πράξεις και οι Ισραηλίτες.
Είναι χαρακτηριστικό, ότι οι Ισραηλίτες ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΑΝ, και λυπήθηκαν κάποιους λαούς για τους οποίους είχαν εντολή να τους εξοντώσουν, με αποτέλεσμα να υποστούν τις συνέπειες. Και η συνέπεια ήταν να παραδώσει και αυτούς τους ίδιους ο Θεός στα χέρια των εχθρών τους, επειδή κατάντησαν και αυτοί ειδωλολάτρες. Η Αγία Γραφή είναι ξεκάθαρη σε αυτό, όπως και στους λόγους που δόθηκε ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ η εντολή πλήρους εξόντωσης κάποιων λαών:
«Ουκ εξωλόθρευσαν τα έθνη, α είπε Κύριος αυτοίς. Και εμίγησαν εν τοις έθνεσι και έμαθον τα έργα αυτών· και εδούλευσαν τοις γλυπτοίς αυτών, και εγενήθη αυτοίς εις σκάνδαλον. Και έθυσαν τους υιούς αυτών και τας θυγατέρας αυτών τοις δαιμονίοις. Και εξέχεαν αίμα αθώον, αίμα υιών αυτών και θυγατέρων, ών έθυσαν τοις γλυπτοίς Χαναάν. Και εφονοκτονήθη η γη εν τοις αίμασι και εμιάνθη εν τοις έργοις αυτών, και επόρνευσαν εν τοις επιτηδεύμασι αυτών. Και ωργίσθη θυμώ Κύριος επί τον λαόν αυτού και εβδελύξατο την κληρονομίαν αυτού. Και παρέδωκεν αυτούς εις χείρας εχθρών, και εκυρίευσαν αυτών οι μισούντες αυτούς. Και έθλιψαν αυτούς οι εχθροί αυτών, και εταπεινώθησαν υπό τας χείρας αυτών. Πλεονάκις ερρύσατο αυτούς, αυτοί δε παρεπίκραναν αυτόν εν τη βουλή αυτών και εταπεινώθησαν εν ταις ανομίαις αυτών...» (Ψαλμοί 105/ρε 34-46)
Είναι σαφές από το παραπάνω απόσπασμα, ότι ο Θεός τους ζήτησε να προβούν στο ΚΑΚΟ της εκτέλεσης ενός λαού, για να αποφύγουν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΚΑ, τα οποία μετά θα τους ακολουθούσαν για ΑΙΩΝΕΣ. Αυτοί δεν υπάκουσαν, επειδή θέλησαν να κάνουν τους φιλεύσπλαχνους, και οδηγήθηκαν και οι ίδιοι στην ειδωλολατρία και στις θυσίες των παιδιών τους. Έτσι τελικά πέθαναν περισσότεροι άνθρωποι, και περισσότερα παιδιά.
7. Ο θάνατος αθώων και παιδιών
Όμως παραμένει ένα τελευταίο σημείο στο οποίο οφείλουμε να απαντήσουμε: Βεβαίως, όλοι αυτοί οι λαοί ήταν δίκαιο να εξοντωθούν. Όμως τα παιδιά τους τι έφταιγαν; Γιατί διατάχθηκε και η δική τους εξόντωση από τον Θεό; Δηλαδή ο Θεός πήγε να σώσει τα παιδιά από τις ανθρωποθυσίες σκοτώνοντάς τα; Σε αυτά τα ερωτήματα θα απαντήσουμε αμέσως:
Δεν θέλησε ο Θεός να σώσει τα συγκεκριμένα παιδιά… σκοτώνοντάς τα. Θέλησε ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ τις ανθρωποθυσίες παιδιών και τότε και στο μέλλον. Γιατί έτσι σώθηκαν πολύ περισσότερα παιδιά από όσα πέθαναν, και τα οποία μεγαλώνοντας θα συνέχιζαν τις συνήθειες των γονιών τους.
Τα μέλη μιας οικογένειας δεν συν-τιμωρούνται για τις αμαρτίες του πατέρα που αμάρτησε, αλλά δέχονται κι αντιμετωπίζουν τις συνέπειες των πράξεών του, είτε για καλό είτε για κακό. Αυτό δεν διαφέρει βασικά και από τα όσα γίνονται σήμερα. Για παράδειγμα, όταν κάποιο μέλος μιας οικογένειας αρρωστήσει, τα υπόλοιπα μέλη ούτε είναι άρρωστα κι αυτά, ούτε τιμωρούνται, αλλά συν-υφίστανται τις συνέπειες της αρρώστειας του ενός, πρέπει να τον φροντίζουν, αγωνιούν γι’ αυτόν κλπ. Τα παιδιά ενός ναρκομανή στερούνται την υλική ευημερία μια και τα χρήματα ξοδεύονται από τον ναρκομανή πατέρα στα ναρκωτικά. Τα παιδιά ενός δολοφόνου ίσως καταλήξουν ορφανά εάν αυτός σκοτωθεί. Υποφέρουν τις συνέπειες τις κακίας του πατέρα τους, και είναι αποκλειστικά θύματα της ανοησίας και κακίας των γονιών τους. Κανείς δεν «τιμωρεί» τα παιδιά ενός δολοφόνου, αλλά αυτά υφίστανται τις συνέπειες της τιμωρίας του δολοφόνου. Υφίστανται τις συνέπειες των λαθών των γονιών τους. Όπως κανείς δεν τιμωρεί τα παιδιά αυτού, που σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα σκοτώνονται, για μια στραβοτιμονιά του πατέρα τους.
Ο Δημιουργός και συντηρητής της ζωής, έχει κάθε εξουσία στη ζωή των πλασμάτων Του. Γιατί είναι ο μοναδικός που μπορεί και ΝΑ ΤΑ ΑΝΑΣΤΗΣΕΙ. Όπως υπόσχεται να αναστήσει ακόμα και τους ασεβείς κατοίκους των Σοδόμων και Γομόρων, παρά το ότι ο Ίδιος διέταξε την καταστροφή των ασεβών πόλεών τους: “αμήν λέγω υμίν, ανεκτότερον έσται γη Σοδόμων και Γομόρρας εν ημέρα κρίσεως ή τη πόλει εκείνη… ει εν Σοδόμοις εγενήθησαν αι δυνάμεις αι γενόμεναι εν σοι, έμειναν αν μέχρι της σήμερον. 24 πλην λέγω υμίν ότι γη Σοδόμων ανεκτότερον έσται εν ημέρα κρίσεως ή σοι” (Ματθαίος 10/ι: 15. 12/ιβ: 23,24).
Και πράγματι, ποτέ δεν κάνει κάτι εις βάρος των πλασμάτων Του. Ακόμα και αν αυτά είναι ασεβείς. Ίσως κάτι να φαίνεται κακό σε εμάς προσωρινά, λόγω της περιορισμένης οπτικής μας, στη ζωή αυτή. Όμως αν βλέπαμε τι συμβαίνει μετά το θάνατο, και αν γνωρίζαμε τι θα συμβεί στον μέλλοντα αιώνα, μετά την ανάσταση, θα κατανοούσαμε και τις βαθύτερες αιτίες μιας παράξενης για εμάς απόφασης, ή μιας εντολής εκτέλεσης που σπανιότατα δόθηκε από τον Θεό για κάποιους λόγους, σε ανθρώπους ή αγγέλους.
Σύμφωνα λοιπόν με τον Ιησού, «ούτε ένα σπουργίτι δεν πέφτει χωρίς το θέλημά Του», και «ακόμα και οι τρίχες των μαλλιών μας είναι αριθμημένες». Τι σημαίνει αυτό; Φυσικά σημαίνει, ότι όχι μόνο οι γενοκτονίες, αλλά και ότι κάθε «κακό» συμβαίνει με τη δική Του ανοχή!
Μήπως λοιπόν μπορούμε να Του αποδώσουμε όλες τις ευθύνες για τη δυστυχία του κόσμου;
Εξαρτάται πώς θα το δει ο καθένας. Ένας άπιστος, ή κάποιος με νοοτροπία «δούλου», θα πει: «Βεβαίως, ο Θεός αν μπορεί και δεν κάνει κάτι για όλα αυτά, είναι υπεύθυνος». Κάποιοι «δούλοι», θα πουν: «Εφ’ όσον έχει εξουσία στη ζωή μας, και εφ’ όσον Αυτός μας την έδωσε, έχει κάθε εξουσία να την αφαιρέσει. Και πολύ περισσότερο, έχει την εξουσία να την επαναφέρει».
Ειδικά αυτός ο τελευταίος ισχυρισμός, θυμίζει «κατευνασμό» ενός επικίνδυνου Θεού. Τον δικαιολογούμε, όχι επειδή είμαστε πεπεισμένοι ότι δεν φταίει, αλλά επειδή έτσι τον κατευνάζουμε, μην οργιστεί εναντίον μας!
Κάποιος που τον βλέπει ως Πατέρα, θα πει: «Αν επιτρέπει κάποια δυστυχία, κάποιο λόγο θα έχει. Γιατί ποιος γνωρίζει τι ανταμοιβή ετοιμάζει στον δυστυχή που βασανίζεται; Και ποιος γνωρίζει τι καλό θα προκύψει στο μέλλον για ψυχές άλλων, από αυτό το φαινομενικό κακό;»
Δεν γνωρίζω (ως μισθωτός) τι άλλο θα μπορούσε να πει κάποιο πραγματικό «παιδί Του». Όμως, παρά το ότι τον βλέπω ως την «προσωποποιημένη αγάπη», θέτω τη δική μου ερώτηση, (και τα παραπάνω γράφτηκαν για να φθάσουμε στην ερώτηση αυτή):
Τι θα πούμε για τις περιπτώσεις εκείνες, όπου ο ίδιος διέταξε να γίνουν γενοκτονίες ολόκληρες; Όπου είπε: «Γέρους, νέους και παιδιά, πατάξατε μέχρι εξαλείψεως, και ας μη φεισθεί ο οφθαλμός σας»; Εδώ η περίπτωση διαφέρει! Δεν έχουμε εδώ έναν Θεό που επιτρέπει, αλλά έναν Θεού που σαφώς προκαλεί το θάνατο κάποιων!
Θα μου πεις, οι λαοί αυτοί ήταν διεφθαρμένοι. Δεν υπήρχαν άραγε καλοί άνθρωποι στους λαούς που σφάχτηκαν; Μα μόνο τα παιδιά αν σκεφτούμε, φτάνει!
Τι συμβαίνει όταν πεθαίνει ένας καλός άνθρωπος; Δεν τον αγκαλιάζει ο Θεός της αγάπης; Δεν τον παρηγορεί, και δεν τον ανταμοίβει για τις θλίψεις που πέρασε στη ζωή του; Αν κάποιος από εμάς προκαλέσει κακό σε κάποιον, δεν σπεύδει να τον αποζημιώσει, ακόμα και αν αυτός είναι κακός; Και αν είναι δυνατόν στο πολλαπλάσιο! Πόσο μάλλον ο Θεός της αγάπης! Μπορείς να φανταστείς, τι μισθό έλαβαν οι άνθρωποι αυτοί, από Αυτόν που ταϊζει ακόμα και τα πουλάκια;
Επιπλέον, είναι χρήσιμο εδώ να θυμηθούμε, ότι με την ανάστασή του ο Κύριος, ελευθέρωσε και ανέβασε στον Παράδεισο των ψυχών, ΟΛΟΥΣ του κατοίκους του Άδη που τον πίστεψαν, ακόμα και αυτούς που σκοτώθηκαν για τις αμαρτίες τους στα Σόδομα! Όλα όσα τους συνέβησαν στη ζωή τους, ακόμα και στον Άδη, ήταν μέρος της παιδείας του Θεού, που τους έφερε στη σωτηρία τους.
Πιο πρακτικά τώρα, έστω και με την ψυχρή λογική: Γιατί γενοκτονία; Μα γιατί είναι η πιο μικρή θλίψη! Πόσο κρατάει η θλίψη σε μια γενοκτονία; Από ώρες, ως ημέρες. Μετά, ούτε γέροντες κλαίνε τα παιδιά τους, ούτε παιδιά ζητούν τη μητέρα τους, ούτε γυναίκες κλαίνε τους άντρες τους. Ούτε σκλαβιά, ούτε βασανισμός, ούτε φυλακή. Μόνο η αγωνία του θανάτου ως το θάνατο! Και μετά το θάνατο, ένας Θεός – Αγάπη που θα απαλύνει τις πληγές των σφαγμένων ψυχών. Και ποιων ψυχών; Αυτών που πέθαναν για τη δική Του εντολή! Αυτών που πέθαναν δηλαδή ως μάρτυρες!
Και ποια είναι η διαφορά να επιτρέψεις σε κάποιον να βασανιστεί και να πεθάνει από φυσικά αίτια ή από γεράματα, από το να διατάξεις εσύ ο ίδιος την εκτέλεσή του (αν είσαι Θεός), όσο το δυνατόν ανώδυνα; Νομίζω ότι είναι μόνο θεωρητική, αν και η δεύτερη περίπτωση είναι πιο φιλεύσπλαχνη. Και αν λογαριάσουμε τώρα το τι ο Θεός ΧΡΩΣΤΑΕΙ στον έναν και τι στον άλλον, θα δούμε ότι περισσότερα έχει να λάβει ο εκτελεσθείς, από τον αποθανόντα με φυσικά αίτια.
Ας ζυγίσουμε τώρα τη δυστυχία ενός ανθρώπου, τις λίγες ώρες πριν εκτελεσθεί, ή τις λίγες ημέρες της πολιορκίας της πόλης του, με μια αιωνιότητα ανταμοιβής από έναν Θεό αγάπης! Νομίζω η διαφορά είναι ασύγκριτη!
Τελικά το πρόβλημα δεν υπάρχει στο αν ο Θεός διέταξε την εκτέλεση κάποιων (έστω επειδή οι ανομίες του λαού τους «έφτασαν στο πλήρες»). Το πρόβλημα είναι στη δική μας απιστία, στη δική μας δουλικότητα. Γιατί βλέπουμε ως το θάνατο. Όχι μετά. Και κρίνουμε με λειψά στοιχεία. Και δεν σκεφτόμαστε απλά: “Αν εγώ το κάθαρμα, προκαλώ το κακό κάποιου, και σπεύδω να επανορθώσω, τι κάνει άραγε ο Θεός – Αγάπη;”
Το πρόβλημα το έχουν αυτοί που ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ, επειδή νομίζουν ότι με το θάνατο τελειώνουν όλα. Το πρόβλημα λοιπόν δεν το έχει ο Θεός που διέταξε κάποιες γενοκτονίες, αλλά αυτοί που δεν πιστεύουν, και δεν εμπιστεύονται τη δίκαιη κρίση Του, το δικαίωμά Του πάνω σε κάθε ζωή, και τη δίκαιη ανταμοιβή της ανάστασης. Από εκεί πρέπει να ξεκινήσει κάθε λογίκευση περί του ζητήματος αυτού.
Αν λοιπόν κάποιος ΔΕΝ πιστεύει στον Θεό, για να είναι συνεπής με την απιστία του, ΔΕΝ πρέπει να πιστέψει ούτε ότι ο “ανύπαρκτος” αυτός Θεός διέταξε γενοκτονίες.
Αν πάλι κάποιος ΠΙΣΤΕΥΕΙ στον Θεό, για να είναι συνεπής με αυτή την πίστη του, οφείλει να Του αναγνωρίσει και το μοναδικό ΔΙΚΑΙΩΜΑ της στέρησης του δώρου της ζωής, από όποιο πλάσμα Του θεωρεί Εκείνος αναγκαίο. Και ακόμα, οφείλει να πιστέψει, ότι ο Θεός της αγάπης δεν θα αδικήσει κανέναν, αλλά και τις ψυχές των νεκρών αθώων θα παρηγορήσει, και ζωή αιώνια θα τους χαρίσει στην ανάσταση δικαίων και αδίκων.
