Αυτά είναι τα ψέματα με τα οποία, το 2014 και το 2015, ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε να εκτοξεύσει τη δημοτικότητά του και να υφαρπάξει την ψήφο του ελληνικού λαού.
Πριν από δύο περίπου χρόνια ο Αλέξης Τσίπρας «καπάρωνε» την θέση του πρωθυπουργού με την ομιλία του στη ΔΕΘ. Ενώπιον ενός ενθουσιώδους ακροατηρίου, ο τότε πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης παρουσίαζε το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» και ουσιαστικά έβαζε τα θεμέλια για την πρώτη εκλογική του επικράτηση. Επειδή η ιστορία έχει την τάση να επαναλαμβάνεται, η περυσινή ΔΕΘ υπήρξε, επίσης, το εφαλτήριο για τη δεύτερη συνεχόμενη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Η ιστορία, όμως, έχει μία ακόμη τάση, την οποία στον ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν να αγνοούν: εκδικείται. Στη φετινή ΔΕΘ ο κ. Τσίπρας θα βρεθεί αντιμέτωπος με «τα ψεύτικα, τα λόγια τα μεγάλα» του παρελθόντος. Και θα προσπαθήσει να τα ξορκίσει, προσφέροντας στον ελληνικό λαό περισσότερο θέαμα παρά άρτο, αφού το καλάθι που θα έχει μαζί του είναι πιο άδειο ακόμα και από εκείνο της νοικοκυράς που τον πίστεψε.
Αν η πρώτη περίοδος της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ χαρακτηρίστηκε από τον όρο της «δημιουργικής ασάφειας», το μόνο απολύτως σαφές για ολόκληρη τη θητεία της συγκυβέρνησης είναι το μέγεθος της εξαπάτησης εις βάρος του ελληνικού λαού. Εξαπάτηση που γίνεται εύκολα αντιληπτή αν σταχυολογήσουμε τις υποσχέσεις του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ του 2014 και 2015. Την πρώτη φορά ο τότε πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε υποσχεθεί:
• Κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ
• Παύση ποινικών διώξεων για χρέη προς το δημόσιο
• Αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ
• Κατάργηση ΕΝΦΙΑ και αντικατάσταση με φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας, με αφορολόγητο όριο τις 500.000 ευρώ
• Άρση της εξίσωσης του ειδικού φόρου κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης
• Αποκατάσταση μέρους των χαμηλότερων συντάξεων
• Αντιμετώπιση ανεργίας με δημιουργία 200.000 – 300.000 θέσεων εργασίας
• Επιστροφή του δώρου Χριστουγέννων στους συνταξιούχους κάτω των 700 ευρώ, μικτών αποδοχών
• Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικής αξίας του χρέους
• Περίοδο χάριτος στην εξυπηρέτησή του, ώστε να εξοικονομηθούν πόροι για την ανάπτυξη
• Διεύρυνση των δικαιούχων του επιδόματος ανεργίας και αύξησή του
• Κατά περίπτωση εξέταση και διαγραφή κόκκινων δανείων
• Δημιουργία τράπεζας ειδικού σκοπού
Το δις εξαμαρτείν…
Μετά από 7 μήνες και…. 17 ώρες διαπραγματεύσεων, το Βατερλό της 13ης Ιουλίου 2015 έφερε την υπογραφή του τρίτου, απολύτως αχρείαστου και σκληρότερου μνημονίου και μαζί του την τέλεια καταιγίδα για τους Έλληνες πολίτες. Ο πρωθυπουργός έπρεπε, πλέον, να χρυσώσει το χάπι στους ψηφοφόρους αλλά και στο εσωτερικό του κόμματός του. Έργο αρκετά δύσκολο, δεδομένου ότι εκείνη η… παντομίμα διαπραγμάτευσης κόστισε στην οικονομία περίπου 100 δις ευρώ.
Έτσι, η ΔΕΘ του 2015 ήταν μια παράλληλη πραγματικότητα σε αυτό που είχε συμβεί στη χώρα. Χωρίς τον αέρα του ανθρώπου που ούτε η «Μέρκελ δεν θα μπορούσε να του πει όχι» και έχοντας στις βαλίτσες του μόνο τα απομεινάρια των ψευδαισθήσεών του, ο κ. Τσίπρας του 2015 ήταν πιο «μαζεμένος» από τον Τσίπρα του 2014. Αλλά και πιο υποψιασμένος, αφού έχοντας κερδίσει τις εκλογές με βάση το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, γνώριζε πως για να κερδίσει και τις επόμενες είχε την ανάγκη ενός ακόμη «μαγικού» προγράμματος. Κάπως έτσι μπήκε στη ζωή μας το «παράλληλο πρόγραμμα», το οποίο υποτίθεται θα απάλυνε τις επιπτώσεις του μνημονίου με:
Αποκατάσταση της ρευστότητας
Φορολογική ελάφρυνση για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις
Καταπολέμηση της ανθρωπιστικής κρίσης
Ενίσχυση της αγροτικής – κτηνοτροφικής παραγωγής
Πολιτικές για τη μείωση της ανεργίας
Προστασία και αναβάθμιση του συστήματος υγείας και πρόνοιας
Φυσικά κανένα από τα δύο προγράμματα δεν υλοποιήθηκε. Για την ακρίβεια εγκαταλείφθηκαν πιο βιαστικά απ’ ότι ανακοινώθηκαν ενώ αυτό που ακολούθησε στη συνέχεια θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως Αρμαγεδδών: αυξήσεις ΦΠΑ και κατάργηση των εξαιρέσεων για τα νησιά του Αιγαίου, ρευστοποίηση της δημόσιας περιουσίας, καθιέρωση του περίφημου «κόφτη» δαπανών σε περίπτωση παρεκκλίσεων από τους στόχους πρωτογενούς πλεονάσματος, μείωση συντάξεων, περικοπή περισσότερων δικαιούχων ΕΚΑΣ, κατάργηση συντάξεων αναπήρων και χηρείας, πώληση δανείων σε ξένα funds, αφελληνισμός του τραπεζικού συστήματος.
Ακόμα και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σπάνια αναφέρονται πια στα «προγράμματα» της Θεσσαλονίκης. Λογικό, αφού η απόσταση μεταξύ λόγων και έργων του κ. Τσίπρα εμπέδωσε στη συνείδηση των Ελλήνων πολιτών ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στηρίχθηκε εξ ορισμού στο ψέμα. Οπότε δεν είναι «πολιτικά ώριμο» – που λένε και οι Αριστεροί – να θυμίζουν στο εκλογικό σώμα ότι υφάρπαξαν την ψήφο του με ασύστολα ψεύδη.
Φέτος, η παράσταση που ετοιμάζει ο κ. Τσίπρας έχει δύο μέρη: «Δίκαιη ανάπτυξη» και τηλεοπτικές άδειες. Ο επιθετικός προσδιορισμός «δίκαιη» λειτουργεί ως φερετζές της καθόλου ανάπτυξης, κάτι που επιβεβαιώνει και η ΕΛΣΤΑΤ, η οποία αναθεώρησε επί τα χείρω τα στοιχεία για το ΑΕΠ του β’ τριμήνου του 2016, προσδιορίζοντας την ύφεση στο -0,9%.
Το δεύτερο μέρος είναι λίγο πολύ γνωστό: ο πρωθυπουργός σε ρόλο Δον Κιχώτη τα βάζει με τους ανεμόμυλους της διαπλοκής. Γι’ αυτό άλλωστε και το σόου με τις τηλεοπτικές άδειες. Πράγματι, η εικόνα μερικών εκ των ισχυρότερων επιχειρηματιών της χώρας μπροστά στη Γενική Γραμματεία Τύπου με… sleeping bag και ξηρά τροφή, χτυπάει κατευθείαν στο θυμικό και το συναίσθημα ενός λαού που υποφέρει επί έξι συνεχόμενα χρόνια.
Καλώς ή κακώς η ομιλία του εκάστοτε πρωθυπουργού στα πλαίσια της ΔΕΘ έχει καθιερωθεί – με ελάχιστες εξαιρέσεις – ως μνημείο παροχολογίας. Όλες οι κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες περιμένουν να πάρουν κάτι. Ωστόσο οι δεσμεύσεις που ανέλαβε ο κ. Τσίπρας έναντι της «διάσωσης» εντός της ΕΕ δεν επιτρέπουν υποσχέσεις εκ προοιμίου ανεκπλήρωτες. Το μόνο που, ίσως, μπορεί να υποσχεθεί ο κ. Τσίπρας είναι ότι οι δανειστές δεν θα μας στερήσουν… «τον ήλιο και το τσίπουρο». Όλα τα άλλα τα παρέδωσε ο ίδιος, με την υπογραφή του, σε αυτούς που υποτίθεται θα χόρευαν στο ρυθμό του ζουρνά. Και κάπου εκεί το παραμύθι τελειώνει…
